Είναι η τέχνη του να «δοκιμάζουμε», να «γευόμαστε» ένα κρασί. Να το προσεγγίζουμε με τις αισθήσεις μας και να το εκτιμούμε με βοηθό τη μνήμη. Η τελική μας κρίση βασίζεται πάντοτε στην ευχαρίστηση που μας προκαλεί. Και αυτή η ευχαρίστηση είναι το μείγμα των εντυπώσεων που αποκομίζουμε από το χρώμα, το άρωμα και τη γεύση του.

Χρώμα

Γέρνοντας το ποτήρι μας μπροστά από ένα λευκό φόντο παρατηρούμε την ένταση και τις αποχρώσεις του κρασιού, που μας δίνουν μια πρώτη ένδειξη για τη γεύση του και συχνά μαρτυρούν την ηλικία του. Τα «νεαρά» λευκά κρασιά έχουν φωτεινό, λαμπερό, λευκοκίτρινο χρώμα.

Όσο περνά ο χρόνος, το χρώμα μεταβάλλεται σε εντονότερο κίτρινο ή χρυσαφί, για να φτάσει στην καστανή του απόχρωση, σημάδι γήρανσης. Σε ένα ερυθρό κρασί, το έντονο πορφυρό χρώμα φανερώνει νεότητα. Εάν όμως στα χείλη του ποτηριού παρατηρήσουμε πορτοκαλιές και καστανές ανταύγειες, συμπεραίνουμε τη γήρανσή του, που είναι πιο προχωρημένη, όσο πιο μεγάλο είναι το ποσοστό τους.

Άρωμα

Ο καλύτερος τρόπος για να το αντιληφθούμε είναι περιστρέφοντας προσεκτικά το ποτήρι και στη συνέχεια εισπνέοντας τον αέρα που βρίσκεται στον επάνω χώρο του. Προσπαθούμε να προσδιορίσουμε την ένταση του αρώματος, την ποιότητά του, το χαρακτήρα του, την πολυπλοκότητά του.

Γεύση

Βάζουμε μια μικρή ποσότητα κρασιού στο στόμα μας, την περιστρέφουμε γύρω από τη γλώσσα μας και τελικά την καταπίνουμε. Σε όλη τη διάρκεια, παρατηρούμε το πώς διαφοροποιείται η αρχική εντύπωση καθώς κυλάει το κρασί μέσα από στο στόμα μας και προσπαθούμε να περιγράψουμε την «αίσθηση» που μας προκαλεί.